تعیین نقاط حادثه خیز راه ها جهت اجرای عملیات ایمنی با استفاده ازسامانه اطلاعات جغرافیایی (مطالعه موردی: محورقشم- لافت)

کاهش هدف دار و سیستماتیک تصادف ها به مدیریت جامع ایمنی راه نیازمند است. معرفی نقاط حادثه خیز، گام اول در فرآیند مدیریت ایمنی راه محسوب می شود. هدف از این پژوهش، ارائه روش جدیدی برای در نظر گرفتن تصادف ها با توجه به شرایط محیطی و هندسی راه و آماده سازی این عوامل در سامانه اطلاعات جغرافیایی است، که تصادف ها را با توجه به اندرکنش مولفه های منجر به آن در نظر می گیرد. این رویکرد برای وارد کردن مشخصات فیزیکی، راه را به واحدها یا قطعات با مشخصات فیزیکی مختص به خود قطعه بندی کرده و در نتیجه تصمیم گیری در مورد وضعیت ایمنی راه به جای یک نقطه، برای طولی از راه با خصوصیات مشخص انجام می دهد. این رویکرد با استفاده از مدل تاپسیس – تحلیل سلسله مراتبی(ahp-topsis) انجام شده است که بر خلاف روش های رگرسیونی نیازمند به دست آوردن تابع توزیع و در نظر گرفتن فرضیه هایی در مورد آن نیست. این روش امتیازهایی را به دست می دهد که اجازه می دهد قطعات راه به طور مناسبی از نظر حادثه خیز بودن، رتبه بندی و اولویت بندی شوند. در پژوهش حاضر یک مطالعه موردی بر روی مسیری به طول 56 کیلومتر انجام شد که حاصل آن شناسایی 13 قطعه راه با امتیازات خطر نسبی متفاوت بود، به این ترتیب قطعات حادثه خیز با روش پیشنهادی شناسایی و اولویت بندی شدند، که از نظر تعریف شاخص های ورودی و خروجی بر مبنای روش تاپسیس- تحلیل سلسله مراتبی و با آماده سازی داده های محیطی و طرح هندسی راه در محیط سامانه اطلاعات جغرافیایی(gis) برای اولویت بندی قطعات راه، تجربه جدیدی به شمارمی آید. نتایج نشان دادند که فاصله از تقاطع ها با وزن 279/0 مهمترین شاخص ازبین عوامل محیطی و هندسی برحادثه خیزی محور بوده و قوس شماره 5 با شعاع قوس 1400 مترمناسب ترین پیچ محور می باشد. همچنین نتایج نشان داد مقاطع a4، a9، a6، a7 و a1 به ترتیب حادثه-خیزترین مقاطع محور قشم – لافت شناخته شدند. میزان نزدیکی این گزینه ها از راه حل ایده آل به ترتیب 932/0، 687/0، 677/0، 655/0، 465/0 بودند.